Γενικα στην ζωη μου η ζαχαρη παντα υπηρχε, ειτε σε γλυκα, ειτε σε ροφηματα, ποσο μαλλον στον καφε
Μεχρι καποια ηλικια δε, εριχνα 5 κουταλιες στον φραπε
Μεγαλωνοντας ελαττωσα την ζαχαρη σε μια κουταλια στον εσπρεσσο, αλλα εκτος του οτι δεν κανει και καλο στην υγεια, εχει ολα αυτα τα αρνητικα αποτελεσματα στους μονοποικιλιακους καφεδες που (προσπαθουμε) να πιουμε
Μεχρι πριν λιγο καιρο, καθε προσπαθεια για να πιω ενα καφεδακι χωρις ζαχαρη ειχε ως αποτελεσμα να παθαινουν γκραμπες οι μυες του προσωπου μου απο τις γκριματσες
Εχω ξεκινησει λοιπον να κανω προσπαθειες για να κοψω τελειως την ζαχαρη, και μαλιστα κατευθειαν, διοτι η λιγο λιγο ελαττωση της χειροτερο αποτελεσμα εφερε(σαν να πινεις ουζο με λιγο νερο, το οποιο μου προκαλει εμετο)
Κατευθειαν στα βαθια λοιπον και να που η αισθηση βασανιστηριου εφυγε σιγα σιγα και σε πολυ λιγοτερο χρονο απο οτι περιμενα
Καταφερα επισης να νιωσω καθαρα τις γευσεις αλλα κυριως τυχον(τι τυχον.....) λαθη στο ψησιμο
Ποιο ειναι το προβλημα τωρα?
Οτι ναι μεν καταφερνω και το πινω χωρις να καταλαβαινει κανενας τι περναω , αλλα αν πω οτι ευχαριστιεμαι τοτε θα ειμαι ψευτης
Εψησα εναν Brazil monte cristo gr.1 ο οποιος δινει τερμα πραλινα οσο δεν παει, ηπια χωρις ζαχαρη οκ τον ηπιαμε, δοκιμασα μετα και επειτα απο πολλες μερες εναν ακομα με μια μικρη κουταλιτσα ζαχαρη, και ο χωρος αρχισε να ανθιζει με πουλια να κελαηδανε
Τι θα γινει γιατρε μου, θα τα καταφερω να πιω ποτε αλλα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να το ευχαριστιεμαι?
Διοτι το θεμα ειναι να το χαιρομαι, οχι να κοροιδευω κυριως τον εαυτο μου επειδη ''ετσι πινετε ο καφες''
Θα ηθελα να ακουσω γνωμες απο ατομα με παρομοια εμπειρια αν υπαρχει και αν γενικα υπαρχουν ατομα που ο οργανισμος τους δεν μπορει να δεχτει αναλογο ροφημα/τροφη με τετοια αισθηση