Δημήτρη καλημέρα,
Από που να την πιάσουμε και που να την αφήσουμε την κουβέντα αυτή. Μιλάς με κάποιον που ανήκει στη γενιά των ανθρώπων όπου από τότε που βγήκαν από τη σχολή, δεν γνώρισαν ούτε μια μέρα πραγματικής ευημερίας, αλλά έπεσαν πάνω στην οικονομική κρίση του 2008-2009, μετά έζησαν όλα τα μνημόνια συνεχόμενα, δούλεψαν σταθερά για 600-800ευρώ/μήνα έχοντας ενοίκιο να πληρώνουν (ενώ είχαμε εξειδικευμένες γνώσεις) έως το 2014, μέχρι που κατέληξαν να πάρουν την απόφαση να σηκωθούν να φύγουν από τη χώρα.
Λυπάμαι για όσους λόγω μεγαλύτερης ηλικίας και φάσης, δεν έχουν επιλογές πολλές με το τί να κάνουν (τί να πω στους συνταξιούχους γονείς μου, να φύγουν για εξωτερικό ενώ έχουν ζήσει τα 3/4 της ζωής τους στην Ελλάδα?).
Παρακολουθούμε κανονικά τα νέα της χώρας και ας είμαστε στο εξωτερικό, αλλά πίστεψε με στις Ευρωπαικές χώρες του Βορρά, οι άνθρωποι μπορούν να απαιτούν, χωρίς να σκοτώνονται μεταξύ τους σε πορείες. Τα συνδικάτα εδώ τουλάχιστον επιτελούν καλύτερα το ρόλο τους, μιας και δεν εξυπηρετούν τα 10 κεφάλια που τα αποτελούν, αλλά το σύνολο των εργαζομένων.
On topic: Για τα καφεδάκια infused με ουσίες κατά τη διάρκεια του fermentation, τί άποψη έχετε?